پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): ابتدا به یک نکته‌ی عقلی دقت کنیم، چرا که خداوند متعال عبادت عُقلایی را می‌طلبد و می‌پسندد و به آن امر فرموده است.

• – بدیهی است که در تمامی زیارات و از جمله اربعین، فرض بر نیت «قربة الی الله» در زائر است، نه این که از روی هوا و هوس و … باشد. یعنی او می‌خواهد که بدینوسیله، عبادتی دیگر انجام دهد که آن عبادت مقبول و مرضی الله جل جلاله باشد و سبب رشد، کمال و قرب او گردد.
• – هر مسلمانی می‌داند که حق‌النّاس و ادای دین، “واجب” است و زیارت یک امر مستحبی می‌باشد، بنابراین، «هیچ عاقلی، واجب را در راه مستحب قربانی نمی‌کند».
• – حفظ جان و مال مردم و ادای دین، در درجه‌ای از اهمیت است که در برخی از موارد، نه تنها شکستن نماز یومیه، جایز می‌شود، بلکه واجب نیز می‌گردد و اگر نمازگزار در چنین شرایطی نماز خود را نشکند، معصیت نموده است (اگر چه نمازش صحیح است). چنان که امام خمینی رحمة الله علیه و بیشتر مراجع همین فتوا را داده‌اند:

مسأله 1160- اگر حفظ جان خود انسان يا کسى که حفظ جان او واجب است‏ يا حفظ مالى که نگهدارى آن واجب مى‏ باشد بدون شکستن نماز ممکن نباشد بايد نماز را بشکند ولى شکستن نماز براى مالى که اهميت ندارد مکروه است  .

مسأله 1161- اگر در وسعت وقت مشغول نماز باشد و طلبکار طلب خود را از او مطالبه کند چنانچه بتواند در بين نماز طلب او را بدهد بايد در همان حال بپردازد و اگر بدون شکستن نماز دادن طلب او ممکن نيست بايد نماز را بشکند و طلب او را بدهد، بعد نماز را بخواند.

فقه:

بنابراین، از بُعد فقهی، شرایط گوناگون است و چه باید کردها (فتاوا) بر اساس آن شرایط می‌باشد. مانند:

• – حق‌الناس‌های معنوی را مخلوط نکنید، ممکن است مثلاً غیبت کسی را کرده باشید؛ خب چه زائر باشید یا نباشید، باید حلیت بگیرید، و البته که زوار با همه تماس گرفته و خلیت می‌طلبند.

اما در مسائل مالی، فرق دارد:

• – اگر یقین داشته باشد که طلبکار راضی است که بدهکار ابتدا به زیارت رفته و سپس قرض او را بدهد (نه این که بگویید انشاء الله بعداً او را راضی می‌کنم)، اشکال ندارد.
• – از طلبکار اجازه و رضایت بگیرد.
• – بازپرداخت موعد داشته باشد و زمان آن دورتر از این ایام باشد (فرصت برای بازپرداخت تا تاریخ مقرر باقی باشد).
• – سفر زیارتی، هزینه‌ای نداشته باشد.
• – هزینه‌ی سفر را دیگری بپردازد. حال چه ببخشد و چه قرض دهد.
• ●●- اما اگر بدهکار پولی دارد که می‌تواند آن را برای زیارت و یا سایر مستحبات هزینه نماید، و طلبکاری دارد که منتظر دریافت طلب خود است، تردیدی نیست که باید ابتدا دِین و قرض خود را ادا نماید.

نکته: از درس‌های عاشورا این است که سیدالشهداء علیه السلام، به جمع یارانش که برای دفاع از ولایت و شهادت آماده شده بودند فرمودند (مضمون): «هر کس بدهی دارد، برود». یکی از یاران عرض کرد: «من بدهی دارم، اما نمی‌روم. من نمی‌توانم به خاطر مقداری بدهی، شما را در این معرکه ترک نمایم و …»! ایشان فرمودند: «هیچ راهی نیست، مگر آن که یکی از اینها که می‌روند، بدهی تو را ضمانت نمایند». لذا او گشت و از اقوام خود کسی را پیدا کرد که بیاید و بازپرداخت بدهی او را [در صورت شهادت]، ضمانت کند.

بنابراین، ادای قرض تا این حد واجب است و اولویت دارد، چه رسد به این که کسی بدهکار باشد و بخواهد در راه زیارت مستحبی هزینه نماید!

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال به همراه نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

آیا کسی که بدهکاری دارد و فعلا توان جبران را ندارد، می‌تواند به کربلا برود و به این نیت که بعد از کربلا صاحبان حق را راضی کند؟

http://www.x-shobhe.com/shobhe/8901.html