وقتی نگاهی به اسناد هشت سال دفاع مقدس می‌کنیم به عهدنامه‌هایی برمی‌خوریم که رزمندگان بین خود نوشتند و با خون مطهرشان آنها را امضا کردند تا اگر کسی شهید شد، شفاعت یکدیگر را در محضر خداوند بکنند. این عهدنامه‌ها هم شرطی داشت که عبارت بود از: «هر برادر که باقی می‌ماند باید راه برادرش را ادامه دهد و شفاعت موجب نشود که در اطاعات و عبادات سستی و تنبلی به خرج داده شود».
از این رو به یکی از این عهدنامه‌ها می پردازیم. در عهدنامه نیروهای دیده‌بانی لشکر 22 انصار الحسین(ع) نقل شده است:
« بسم رب شهداء و الصدیقین
مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَىٰ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلًا
ما امضا کنندگان ذیل در حضور خداوند تبارک و تعالی و انبیا و اولیاء و ملائکه الله و شهدا با یکدیگر عهد می‌بندیم هرگاه فیض عظمای شهادت نصیب هر کدام از ما گردید و خداوند اذن شفاعت داد، شفاعت دیگر یاران را و امضاکنندگان ذیل (منوط به پذیرفتن رسالت خون ما بعد از ما) را نماییم.
همه می‌روند نوبت به نوبت
خوش آن‌روزی که نوبت من آید»
نیروهای دیده‌بانی گردان ادوات لشکر 22 انصار الحسین (ع) در دوم دی ماه 1365 عهدنامه‌ای بین خودشان نوشتند، که این عهدنامه پیش از عملیات «کربلای 4» نوشته شده و برخی رزمندگان آن را در عملیات «کربلای 5» امضا کردند.
از این جمع از امضا کنندگان، فرهاد ترک، حسین رضایی، حسین سلیمی، علی‌اکبر درشته و علی‌رضا نادری به شهادت رسیدند.
