س – دانشجو: قصد عمره دارم(نه حج واجب). اطرافیان شبهه می‌کنند که پولش را به فقیر بده و نه به این عرب‌ها، ثوابش بیشتر است. خدا به عمره‌ی تو نیازی ندارد و خانه‌ای هم ندارد، به اسم خدا مردم را فریب میدهند و…؛ چه کنم؟

ایکس – شبهه: اجازه ندهید که با خلط مبحث و ایجاد شبهه مانع از تشخیص و انتخاب «عمل صالح» بین دو ثواب شوند.

یک سؤال منطقی این است که آیا صواب (کار درست) و ثواب (پاداش) عُمره بیشتر است و یا اهدای وجه آن به نیازمندان؟ خوب به این سؤال باید پاسخی منطقی داد. اما سخنان دیگر که خدا نیازی به عمره‌ی ما ندارد، نباید پول به عرب‌ها داد، به نام خدا مردم  را فریب می‌دهند، خدا خانه ندارد و …، همه حواشی نادرست جهت سوء استفاده و ضد تبلیغ است. همین افراد عمراً حاضر نمی‌شوند تا هزینه سفرهای شمال و جنوب و یا خارج کشور خود و یا هزینه‌های چند ده میلیونی و چند صد میلیونی مراسم‌شان را صرف بی‌بضاعت‌ها کنند، اما حرف دین و زیارت که به وسط می‌آید، یاد فقرا می‌افتند(؟!)

همین افراد اگر سفر آنتالیا یا دبی داشته باشند از این حرف‌ها نمی‌زنند و اگر احیاناً سفر حج یا عمره‌ای بروند حریص‌تر و بیشتر از دیگران در بازارهای عرب‌ها پرسه زده و خرید می‌کنند.

معلوم است که خداوند غنی به نماز ما که بر همگان واجب است نیز نیازی ندارد، چه رسد به حج و عمره‌ی ما؛ بلکه این ما هستیم که هم به نماز نیاز داریم، هم به حج و عمره، هم به جهاد و هم به زکات و … .

معنای خانه‌ی خدا نیز این نیست که او ویلا یا آپارتمان یا یک چهاردیواری به نام کعبه دارد و داخل آن نشسته است، تا بگویند خدا همه جا هست. مساجد هم «بیت الله» هستند و قلب مؤمن نیز بیت‌الله است. کعبه نیز قبله مسلمین است و خدا خود آن را «بیت الله» نامید و امر به زنده نگه‌داشتن مناسک و شعایر آن در حج و عمره نمود. پس اینان هستند که به اسم خدا و به بهانه‌ی خدا همه جا هست، در دین مردم انحراف ایجاد می‌کنند. آیا به آنان وحی جداگانه‌ای رسیده است که دیگران خبر ندارند؟!

الف – مؤمن باید با حرف و حدیث دیگران کاری نداشته باشد و با خدا معامله کند. بدیهی است که هر کدام از دو عبادت، یعنی «زیارت و یا دستگیری از نیازمندان»، اگر به امر خدا و برای خدا باشد، نیکوست و اگر هر کدام برای خدا نباشد، هیچ ثوابی ندارد و چه بسا موجب عذاب گردد. همان گونه که فرمود: «فویل للمصلّین … – وای بر نمازگزاران» آنان که برای ریا یا … نماز به پا می‌دارند.

ب – حج بر مستطیع واجب است. لذا مسلمان اگر واقعاً ناراحت هزینه کردن در کشور دیگری است، می‌تواند در طول سال آن قدر بخشش نماید که هیچ گاه مستطیع حج نگردد، اما اگر از توان مالی و شرایط لازم برخوردار شد، مستطیع می‌گردد. اما عمره یک امر مستحب است و انسان می‌تواند بین چند مستحب، یکی را انتخاب کند.

ج – البته اگر کسی بتواند هزینه سفر و زیارت مستحب خود را صرف مایحتاج واجب برادران دینی خود کند، خیلی بهتر است، اما خودش باید به این مهم رسیده باشد که با اطمینان قلبی، اخلاص و همّت والا این کار را انجام دهد، نه از روی دو دلی، شک، تردید، خجالت، حرف دیگران و … .

همان که آثار عمره را بیان نمود، خود فرمود که زیارت برادر دینی «زیارت الله» است، پس اگر آن برادر دینی نیازمند باشد و کسی با پول زیارت مستحبی رفع نیاز واجب او را بنماید، البته ثواب و صواب آن قابل مقایسه با زیارت و عمره نیست.

یک زیارت حرم امام رضا (ع) ثواب صدها و هزاران حج عمره‌ی مقبول دارد. پس می‌شود به زیارت مشهد مقدس رفت و مابقی وجه کنار گذاشته شده را واقعاً – و البته در راه خدا – صرف نیازمندان نمود.

البته اگر کسی این کار را نکند و به زیارت یا عمره رود نیز معصیت نکرده است و از بهره‌های آن استفاده خواهد کرد و چه بسا گاهی به خاطر شرایط شخصی یا اجتماعی ثواب آن بیشتر باشد. پس مؤمن باید با توکل، توسل، تعقل، تفکر و اخلاص انتخاب و عمل نماید.

این معنا خیلی متفاوت است تا این که به این بهانه بحث عرب و عجم پیش کشیده شود و بیان گردد که خدا همه جا هست، خدا نیاز ندارد یا خانه ندارد!

برگرفته از سایت شبهه