الم أحسب الناس أن یترکوا أن یقولوا آمنا و هم لا یفتنون ولقد فتنا الذین من قبلهم فلیعلمن الله الذین صدقوا ولیعلمن الکاذبین
الم. آیا مردم گمان کردند همین که بگویند: ایمان آوردیم، به حال خود رها می شوند و آزمایش نخواهند شد؟ ما کسانی را که پیش از آنان بودند، آزمودیم (و اینان را نیز امتحان می کنیم) باید علم خدا درباره کسانی که راست می گویند و کسانی که دروغ می گویند، تحقق یابد.
ابن ابی لیلی از امیرمؤمنان (علیه السلام) روایت کرده که آن حضرت فرمود:
مردم! به خدا سوگند! این آیه درباره من و شیعیانم و در مورد دشمنان من و پیروانشان نازل شد.
آن گاه از سرنوشت تلخ امت های گذشته خبر داد که چگونه به فتنه گرفتار آمدند و در توضیح آیه فرمود:
من و شیعیانم از راستگویان در ایمان و اعمالیم و دشمنانم به دروغ مدعی ایمان و عمل اند.(233)
حسکانی از امام علی (علیه السلام) روایت کرده است که آن حضرت فرمود:
هنگامی که این آیات نازل شد، به رسول خدا گفتم: این چه فتنه ای است؟ حضرت فرمود: ای علی! تو بدان فتنه گرفتار خواهی شد و به تو روی خواهد نمود.(234)
صاحب تنبیه الغافلین از حضرت علی (علیه السلام) روایت کرده است که آن حضرت فرمود:
با رسول خدا از کنار باغی گذشتیم، گفتم: یا رسول الله! چه باغ زیبایی! فرمود: برای تو در بهشت بهتر از آن است و گریست. گفتم: از رسول خدا! چه چیزی شما را گریاند؟ فرمود: کینه هایی در سینه های این قوم است که بر تو ظاهر نکنند مگر پس از من. گفتم: این در حالی است که دین من در سلامت است؟ فرمود: دینت در سلامت است.(235)

برگرفته از کتاب