می دانیم که یکی از سرمایه های فطری و ذخائر طبیعی انسان (محبت) و دوست داشتن همدیگر است که خداوند آن را در وجود انسانها قرار داده است و هر انسانی می خواهد دوست بدارد و او را هم دوست داشته باشند، این است که می گویند: اساس زندگی انسانها بر پایه محبت بنا نهاده شده و هر کس محبتش بیشتر باشد زندگی او شیرین تر و لذتبخش تر می شود.
این است که بعضی از بزرگان ما محبت را دین، و دین را همان محبت معرفی کرده اند و فرموده اند:
الدین هو الحب و الحب هو الدین.
یعنی: دین همان محبت است و محبت همان دین است.
یا اینکه فرموده اند: هل الدین الا الحب .
یعنی: دین جز محبت چیز دیگری است؟!؟
ادیبان و شاعران هم محبت را معجون و خمیره هر خوبی دانسته و اشعاری در این باره سروده اند:
(شعر شعراء درباره محبت)
ادیبی گوید:
از محبت تلخها شیرین شود – وز محبت مسها زرین شود
از محبت دردها صافی شود – وز محبت دردها شافی شود
از محبت خارها گل می شود – وز محبت سرکه ها مل می شود
از محبت سجن گلشن می شود – بی محبت روضه گلخن می شود
از محبت نار نوری می شود – وز محبت دیو حوری می شود
از محبت حزن شادی می شود – وز محبت غول هادی می شود
از محبت نیش نوش می شود – وز محبت شیر موشی می شود
از محبت سقم صحت می شود – وز محبت قهر رحمت می شود
از محبت مرده زنده می شود – وز محبت شاه بنده می شود
محبت در دل پاک
شعر از بهارستان بنیسی:
محبت چیست گویم نیک دانی – به حرفم گوش کن با مهربانی
محبت میوه قلب سلیم است – اگر از لفظ بدست آری معانی
بدست آوردن معنی ز الفاظ – تدبر خواهد و هم کاردانی
بود علم محبت علم ذاتی – که باید ضبط گردد در نهانی
نهانت را نگهدار ز هر عیب – به هر وقت به هر دور و زمانی
بکن وصلت به روح معنویت – ز جانت بگذر، یابی تو جانی
روانت را بکن پاک از پلیدی – ز بدها دور باش تا می توانی
اگر گشتی چنان مهر و محبت – بدل آید کنی روشن روانی
همین اشعار را هر وقت خوانی – بخوان حمدی بیاد داستانی
پس محبت خمیره هر خوبی است، بوسیله آن تلخیها شیرین و مسها زرین می شود، و دردها بوسیله آن شفا پیدا می کند و ناری، نوری می شود و دیو حوری، پس چه بهتر که این سرمایه فطری و ودیعه خدادادی را بیشتر از هر چیز و هر کس در خانواده خود به فعلیت در آوریم و بیشتر از همه به همسر خود محبت ورزیم و به این وسیله به زندگی خود صفا بخشیده و پایه های زندگی خود را با خشت های محبت بچینیم که خدای مهربان این مهر و مودت و الفت را به دل همسرها نسبت به یکدیگر قرار داده چنانکه در سوره (روم) آیه 21 می فرماید:
یکی از آیات و نشانه های بزرگ خدای تبارک و تعالی این است که همسران شما را از جنس خود شما آفرید تا با آنها انس گرفته و در کنار هم با آرامش و خوبی زندگی کنید و برای یک زندگی مشترک خداوند مهر و محبت نسبت به همدیگر در دلهای شما قرار داد.
یا اینکه در سوره (آل عمران) آیه 14 چنین می فرماید:
محبت شهوات از قبیل دوستی زنان و فرزندان و… در نظر شما مردمان آراسته و زینت داده شد.
و روایات زیادی هم در این مضمون از ائمه معصومین سلام الله علیهم اجمعین در این باره وارد شده است:
از رسول خدا صلی الله علیه و آله، آن حضرت فرمود:
من از دنیای شما جز زن و عطر خوشبو چیزی دوست ندارم، یا اینکه فرمود: نرسید بر من از دنیای شما جز زن و عطر.(72)
از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم، آن حضرت فرمود:
من از دنیای شما جز زن و عطر چیز دیگری دوست ندارم و روشنی چشمم نماز است.(73)
از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم، آن حضرت فرمود:
لذت من در دنیا زنانست و روشنی چشمم نماز است و ریحانتین من حسن و حسین علیهماالسلام.(74)
از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم، آن حضرت فرمود:
هر کس زنش را دوست دارد و این دوستی را بر او اعلام نماید و بگوید: من تو را دوست دارم، این گفته او هرگز از قلب زنش بیرون نمی رود، (در نتیجه این کار سبب می شود که زنش هم او را دوست داشته و زندگی خوبی داشته باشند.(75)
از امام صادق علیه السلام، آن حضرت فرمود:
دوست داشتن زنان از اخلاق پیامبران است.(76)
از امام صادق علیه السلام، آن حضرت فرمود:
هر چه محبت همسر در قلب بنده زیاد باشد فضیلت و ایمانش زیادتر می شود.(77)
از امام صادق علیه السلام، آن حضرت فرمود:
خیر زیادی (در دوستی) زنهاست.(78)
از امام صادق علیه السلام، آن حضرت فرمود:
هر کس محبتش بر ما زیاد باشد، زن و حلوا را هم زیاد دوست می دارد.(79)
از امام صادق علیه السلام، آن حضرت فرمود:
لذتی برای مردم در دنیا و آخرت بیشتر از لذت زنها نیست سپس آیه زین للناس را خواند.(80)
به کلامی از امام صادق علیه السلام، (خوب توجه کنید):
از امام علیه السلام سئوال شد چه چیز لذت دارد؟
فرمود: فلان و و و
سئوال شد دیگر چه؟
فرمود: دوست داشتن و مباضعه زنان.(81)
(توضیحی که عمل بر آن لازم است)
توضیح: توضیحی که در این باره به خوانندگان داده می شود، این است که (محبت) کردن هم مثل چیزهای دیگر معیار و اندازه معینی دارد که اگر افراط و تفریط در آن شود نه تنها نتیجه خوبی گرفته نمی شود بلکه خود همان محبت کردن عامل خطرناکی است که انسان را تهدید به خطر می کند و اثرات سوئی در زندگی انسان می گذارد، روایاتی که در محبت کردن نسبت به زن نقل گردید، گویای این است که باید به اندازه معین مهر و محبت در مابین زن و شوهر باشد تا زندگانیشان از صفا و صمیمیت برخوردار شده و رشته مقدس زندگی از هم نگسلد.
نه اینکه مرد چنان شیفته و دلباخته زن باشد که دربست در اختیار او قرار گیرد، بنده وار تسلیم فرمانش باشد، اختیار خود و فرزندانش را بدست او بسپارد این نه تنها محبت کردن و مهر ورزیدن نیست بلکه یکنوع خودباختگی در مقابل زن و امور زمام را بدست او دادن است و آن هم از طرف شرع مقدس اسلام نکوهیده و اکیداً از این کار ممنوع شده است.

برگرفته کتاب